No dejes de creer que las palabras, la risa y la poesía sí pueden cambiar el mundo.

Fe

Confío confío confío

No te detengas en la duda ni el temor, tampoco en la culpa ni en la autorrecriminación, reside en el esplendor permanente con la seguridad de que eres muy amado.

Siempre eres Uno con Dios, Siempre eres bienvenido a casa. Porque tu hogar es Mi corazón y Mío es el tuyo.

Esperanza


La esperanza le pertenece a la vida, es la misma vida defendiéndose.
(Julio Cortazar)

Amor


La esperanza es esa cosa alada que se posa en el alma y canta la melodía sin palabras que nunca cesa.
(Emily Dickinson
)

Nada nos detiene

Nada nos detiene
Nunca encontraras un arco iris si estas mirando hacia abajo" Charles Chaplin

El amor no es un camino. Te trae de regreso a tu hogar. El amor es tu hogar.
(Sri Sri Shankar)

continúa en

Frases

jueves, 13 de mayo de 2010

Eu son un home serio!

Hoy, para el hombrecito de la Luna, un cuentecito. Un capítulo de El Principito"


CapituloXIII
No cuarto planeta vivía un home de negocios.
Estaba tan ocupado que nin siquera levantóu a cabeza cando chegóu o principiño.
-Bos días. dixo ao chegar- O seu cigarro está apagado.
-Tres e dous fan cinco. Cinco e sete, doce, e tres, quince. Bós días. Quince e sete, vintedóus. Vintedóus e seis, vinteoito. Non teño tempo pra encnderlo. Vinteséis e cinco, trinta e un. ¡Uf! Esto suma cincocentos un millóns seiscentos vintedóus mil setecentos trinta e un.
-¿Cincocentos un millóns de qué?
-¿Eh? ¿Aínda estás ahí? Cincocentos un millons de...Xa non sei...¡Teño tanto traballo!¡Eu son un home serio e non me divirto con parvadas! Dous e cinco, sete..
-¿Cincocentos un millóns de qué?
O home de negocios erguéu a cabeza.
-Hai cincoenta e catro anos que vivo aquí e somentes me molestaron en tres ocasións. A primeira vez foi hai vintedous anos, por culpa de un abellón que caira Deus sabe de dónde. Fixo un ruído espantoso e metín catro erros nunha suma. A segunda vez foi hai once anos e tuvo a culpa o reuma. Eu non fago exercicio. Non teño tempo de andar ruando. Son un home serio. E a terceira vez...¡a terceira vez é esta! Decia que eran cincocentos un millons..
-¿Millóns de qué?
O home de negocios comprendeu que non había esperanza de que o deixase en paz.
-Millóns de esas cousiñas que ás veces se ven no ceo.
-¿Moscas?
-Non, cousiñas que brillan.
-¿Abellas?
-Non. Unhas cousiñas douradas que fan soñar aos folgazáns. ¡Eu son un home serio e non teño tempo pra soñar!
-¡Ah! ¿Estrelas?
-Eso é. Estrelas.
-¿E qué fas ti con cincocentos un millóns de estrelas?
-Cincocentos un millóns seiscentos veintedóus mil setecentos trinta e un.¡Eu son un home serio i esacto!
-¿E que fas ti coesas estrelas?
-¿Que qué fago?
-Sí.
-Nada. Téñoas.
-¿Que ti es dono desas estrelas?
-Si.
-Pois eu vin un rei que...
-Os reises non teñen nada, iles "reinan" sobre algo, que é moi diferente.
-¿E pra que che sirve ter as estrelas?
-Sirveme pra ser rico.
-¿E pra que te sirve ser rico?
-Pra mercar outras estrelas, si é que se descubre algunha.

"Iste-dixo pra sí o principiño- razoa un pouco como o meu borracho"

Nembargantes, seguíu preguntando:
-¿Cómo se poden ter as estrelas?
-¿E logo de quen son?-replicóu, enfadado, o home de negocios.
-Non sei. De ninguén.
-Entón son miñas, pois fun o primeiro en pensar esa idea.
-¿E abonda coeso?
-Claro que sí. Si atopas un diamante que non é de ninguén, é teu. Si atopas unha illa que non é de ninguén, é pra ti. Si tes unha idea que ninguén tuvo antes que ti, pódela patentar i é túa. Eu teño as estrelas porque ninguén antes que min pensóu en telas.
- Eso é cert- dixo o principiño-¿E que fas coelas?
-Administroas. Cóntoas e volvo contalas unha e outra vez- contestóu o home de negocios- É difícil, pero eu son un home serio!

O principiño aínda non estaba satisfeito.
-Si eu teño un pano de seda, podo levaloarredor do pescozo. Si teño unha flor, podo collela e levala.¡Pero ti non podes coller as estrelas!
-Non, pero podo metelas nun banco!
-¿Que quere decir eso?
-Quere decir que escribo nun papel o número de estrelas que teño e logo péchoo con chave nun caixón...
-¿I eso é todo?
-Abonda.

"É divertido-pensóu o principiño- I é bastante poético, pero non é serio"

O principiño tiña, sobre as cousas serias, ideas moi diferentes das que teñen as persoas maiores.

-Eu-dixo- teño unha flor que rego todos os días. Teño tres volcáns que limpo de sarrizo todas as semáns, pois limpo tamén o que está apagado. Nunca se sabe o que pode ocurrir. E bó pra os meus volcáns e pra a miña flor que eu seña o seu dono. Pero ti non es útil pra as estrelas..

O home de negocios abríu a boca, pero non atopóu palabras pra responder, e o principiño foise de alí.

"Decididamente- iba decindo pra sí durante o viaxe- as persoas maiores son extraordinarias"

22 comentarios:

Museo de la Luna dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Museo de la Luna dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Victoria dijo...

Interesante su biografia pero este hombre de negocios no cuenta dinero, cuenta estrellas, es más poético, pero cuenta...suma y suma y cuenta una y otra vez números y cifras, tiene ansia de poseer aunque sea algo tan inalcanzable como las estrellas. No se ansie!
Fijese usted que a mí me encantaban las matematicas, resolver problemas siempre me ha parecido un juego y un reto, era divertido. Y en cuanto a la gimnasia, de matricula de honor, cual Nadia Comanecci volaba por los aires con mis piruetas..jej..No me pida ahora que las haga, ya sabe la artritis que me mata...
me pide usted cada cosa. me habría gustado darle el gusto e incluirlo en su blog, en homenaje a su madre, pero es un archivo que ya no tengo. Tendría que buscar la foto y volverla a escanear. Por cierto, era el jardín de mis padres, lleno tambien de hortensias y algunas calas.
..Me encantó eso de que incluyera poemas y dibujitos detrás de las hojas de los exámenes.Que tierno!

Victoria dijo...

Ah! muchas gracias por compartir conmigo parte de su biogafia. Todo un detalle. Se va a hacer usted perdonar...hummmm

cronopia dijo...

Tus cuadros lucen hermosos en la Luna, Victoria.
¡Felicidades!

Asterix dijo...

Si no lo veo , no lo creo.

Qué diálogo tan cordial.

Decididamente, están locos estos romanos!

Sina dijo...

Asi que anda por aqui ese señor "Periquito" "Gato" o que se yo ... intentando ganarse a mi amiga Victoria (que vale mucho)
Yo le aconsejo Señor Director del Museo de la Luna que le haga arrumacos, a ver si la convence del todo ... ella es un ser puro, de esos que Ud. admira tanto.
Me alegro de haber pasado por aqui y enterarme de ciertas cosas , jejjeje.
Un besito querida Victoria, cuando vengo a tu blog es como si retrocediera al pasado.
Milagros tecnologicos!

Victoria dijo...

Sina, ahora es el lobo feroz!!!
Yo no me fiaría mucho de la ingenuidad de Caperucita :)
muchas gacias por los piropos, eres un cielo!
Un besote

Victoria dijo...

Gracias a Dios que estamos un poco locos, Asterix...Lo que nos divertimos!!

Victoria dijo...

Gracias Mónica.
Mentirosilla.... :)

Lidia Kalibatas dijo...

Precioso compendio de pintura naif el que reuniste por aquí!!!
cuando me di cuenta de que podría haber sido pintora naif, ya era tarde...una vez que te adoctrinan con los rigores académicos se pierde el candor, el ojo inocente...ya es tarde para mí...
será por eso que aprecio tanto a los que sí lo han conseguido...
Felicidades Victoria!!!

Victoria dijo...

Gracias Lidia. Yo admiro muchisimo tu arte, a mí sí que me hubiera gustado estudiar y aprender el oficio. yo sólo hago lo que puedo.
¿A que me he traido un grupo estupendo de pintores naifs a mi jardín?...
Un besote

Joy B. dijo...

Hola Victoria!

Vine a felicitarte por toda la obra que expones en el Museo!...
Ya sabes que la admiro, que te he dicho ya veces que me encanta tu candor, tu ejecución tan personal, los colores que utilizas (he visto un cuadro de un lago con los árboles violáceos...precioso!)

Todo ello es de un gran estilo muy personal.

Además, he podido ver que tienes unos dibujos a tinta chulísimos... no conocía esta faceta tuya!...

Pillo retazos de conversaciones entre vosotr@s que no sé de qué van, puesto que he estado un poco fuera de todo estos días...

Bueno, lo dicho, guapa, felicidades por pintar así y muchos biquiños, que sabes que me encanta dártelos!

Victoria dijo...

Muchas gracias Joy!
Ya he visto que vas a exponer tú también.
Pues nada, a seguir pintando y disfrutando.
Un besote!!

cronopia dijo...

Me alegro mucho de que haya vuelto la armonía.
Los colores que utilizas son maravillosos, y ese detallismo tan cuidado...
Me encantan tus flores, tus bosques, tus árboles. Es delicioso sumergirse en tus obras.
Muchos besos (míos y de Asterix)

Victoria dijo...

Asterix?..quien es Asterix?..que ccuriosidad!
Muchas gracias Monica!

Sina dijo...

Victoria, lo del lobo feroz como que no le pega nada. Sugiérele al Sr. Director que se haga Gallo, ya que así sería el Gallo del corral.
Creo que he dado con el animal adecuado para sus pretensiones personales.
Un saludito de viernes lluvioso y un beso.

Victoria dijo...

Ya veo que alguien se merendó a Caperucita y al lobo feroz. No sé habrá sido el gato de Chesire, el gato negro o el león de la Metro...¡Que lástima con lo que nos podriamos haber divertido!...¡Pero él es un HOMBRE SERIO!...como va a pensar en divertirse, en gozar lo que la vida nos ofrece cuando hay tantas cosas que hacer, tantos animalitos que salvar, tantas coles por plantar, tanta tristeza que atender...él solito va a poder con todo..
No sé si no le iría más Don Quijote de la Panza, o la Bestia Parda; las Bellas y la Bestia tambien podría ser.
Aunque lo del gallo creo que es muy acertado. Pero cuidado!..que nos estará observando :)
¡Que agotador!¡Que cansino!...Me doy por vencida.
¡Yo quiero belleza!!!!!
¿pero será mucho pedir?
Un poquito de paz...
Me siento como Seraphine Louis: Ya no puedo más...¡A la mierda!!
Decía Joy que llevaba unos dias fuera y no pillaba retazos de la conversación...¡Yo no la pillo ni estando dentro!.no sé de qué va..
Voy a necesitar una terapia intensiva de belleza de sabiduria de alegria de tolerancia de amor y paz
SOS
voy a ponerme ahora mismo una pelicula de esa que me reconfortan el alma, no tengo ganas de pintar.
¡Que me la inyecten en vena!!!!
La belleza(aclaro)
besos Sina

cronopia dijo...

Hay mucho que agraderle al hombrecillo de la luna.

Tengo la gran suerte de vivir con alguien que me respeta y me quiere lo que me hace vivir la "vie en rose".

Los "piropos" que nos dedica este homúnculo hace que empaticemos con las mujeres que no tienen esa suerte y que sufren maltrato psicológico.Y no es demagogia. Nadie lo ha insultado a él. Se le ha tratado con amabilidad y respeto.

No se nos puede manipular así. Uno no puede creeerese Dios , dueño de los destinos de los demás,vapulearlos emocionalmente (hoy te encumbro, mañana te destrono) , ofrecer premios y castigos según el grado de obediencia y sumisión, y crear un ejército de clónicas, que , creo , es lo que pretende.

Desde aquí, mi más sincero agradecimiento porque hoy sentí el dolor que deben sentir a diario muchas mujeres.También debo confesar que me siento libre, gozosamente libre, como siempre fui.

Respeto profundamente su vegetarianismo y su amor por los animales.

¡Ojalá muestre más respeto por los seres humanos de ahora en adelante!

Victoria dijo...

Ojalá Monica, ojalá!
Me alegro que tú si que tengas a alguien a tu lado que te haga vivir la vie en rose, yo no he tenido esa suerte por eso me la invento y me reinvento todos los dias. Me calzo mis zapatitos rojos y a soñar cual Dorita.
Un besote

cronopia dijo...

...Y tienes un sentido del humor maravilloso, que te ha permitido mantenerte a flote en otros momentos tormentosos ...lo cual es síntoma de una maravillosa inteligencia (emocional y de la otra).

Me encanta tu mundo.

El Museo es fantástico porque habita en él gente maravillosa.
Me alegro de haberos conocido y agradezco todo lo que me ha aportado.También la generosidad de la persona que estuvo conmigo toda una tarde para poder crear nuestro blog. Eso tampoco lo voy a olvidar.
Por supuesto,os seguiré visitando ¡faltaría más !

Victoria dijo...

Pues nos quedaremos solo con los buenos rcuerdos, los malos a la basura!
Muchas gracias Monica, me dan ánimos tus palabras, Eres muy generosa, de verdad. Yo tambien te seguiré visitando, me sentaré en primera fila con las palomitas de maiz para escuchar tus bonitas historias y disfrutar con tu arte y el de tu hija. Maravillosas las dos!!
Muchos besos!!