Eu son un home serio!

Hoy, para el hombrecito de la Luna, un cuentecito. Un capítulo de El Principito"


CapituloXIII
No cuarto planeta vivía un home de negocios.
Estaba tan ocupado que nin siquera levantóu a cabeza cando chegóu o principiño.
-Bos días. dixo ao chegar- O seu cigarro está apagado.
-Tres e dous fan cinco. Cinco e sete, doce, e tres, quince. Bós días. Quince e sete, vintedóus. Vintedóus e seis, vinteoito. Non teño tempo pra encnderlo. Vinteséis e cinco, trinta e un. ¡Uf! Esto suma cincocentos un millóns seiscentos vintedóus mil setecentos trinta e un.
-¿Cincocentos un millóns de qué?
-¿Eh? ¿Aínda estás ahí? Cincocentos un millons de...Xa non sei...¡Teño tanto traballo!¡Eu son un home serio e non me divirto con parvadas! Dous e cinco, sete..
-¿Cincocentos un millóns de qué?
O home de negocios erguéu a cabeza.
-Hai cincoenta e catro anos que vivo aquí e somentes me molestaron en tres ocasións. A primeira vez foi hai vintedous anos, por culpa de un abellón que caira Deus sabe de dónde. Fixo un ruído espantoso e metín catro erros nunha suma. A segunda vez foi hai once anos e tuvo a culpa o reuma. Eu non fago exercicio. Non teño tempo de andar ruando. Son un home serio. E a terceira vez...¡a terceira vez é esta! Decia que eran cincocentos un millons..
-¿Millóns de qué?
O home de negocios comprendeu que non había esperanza de que o deixase en paz.
-Millóns de esas cousiñas que ás veces se ven no ceo.
-¿Moscas?
-Non, cousiñas que brillan.
-¿Abellas?
-Non. Unhas cousiñas douradas que fan soñar aos folgazáns. ¡Eu son un home serio e non teño tempo pra soñar!
-¡Ah! ¿Estrelas?
-Eso é. Estrelas.
-¿E qué fas ti con cincocentos un millóns de estrelas?
-Cincocentos un millóns seiscentos veintedóus mil setecentos trinta e un.¡Eu son un home serio i esacto!
-¿E que fas ti coesas estrelas?
-¿Que qué fago?
-Sí.
-Nada. Téñoas.
-¿Que ti es dono desas estrelas?
-Si.
-Pois eu vin un rei que...
-Os reises non teñen nada, iles "reinan" sobre algo, que é moi diferente.
-¿E pra que che sirve ter as estrelas?
-Sirveme pra ser rico.
-¿E pra que te sirve ser rico?
-Pra mercar outras estrelas, si é que se descubre algunha.

"Iste-dixo pra sí o principiño- razoa un pouco como o meu borracho"

Nembargantes, seguíu preguntando:
-¿Cómo se poden ter as estrelas?
-¿E logo de quen son?-replicóu, enfadado, o home de negocios.
-Non sei. De ninguén.
-Entón son miñas, pois fun o primeiro en pensar esa idea.
-¿E abonda coeso?
-Claro que sí. Si atopas un diamante que non é de ninguén, é teu. Si atopas unha illa que non é de ninguén, é pra ti. Si tes unha idea que ninguén tuvo antes que ti, pódela patentar i é túa. Eu teño as estrelas porque ninguén antes que min pensóu en telas.
- Eso é cert- dixo o principiño-¿E que fas coelas?
-Administroas. Cóntoas e volvo contalas unha e outra vez- contestóu o home de negocios- É difícil, pero eu son un home serio!

O principiño aínda non estaba satisfeito.
-Si eu teño un pano de seda, podo levaloarredor do pescozo. Si teño unha flor, podo collela e levala.¡Pero ti non podes coller as estrelas!
-Non, pero podo metelas nun banco!
-¿Que quere decir eso?
-Quere decir que escribo nun papel o número de estrelas que teño e logo péchoo con chave nun caixón...
-¿I eso é todo?
-Abonda.

"É divertido-pensóu o principiño- I é bastante poético, pero non é serio"

O principiño tiña, sobre as cousas serias, ideas moi diferentes das que teñen as persoas maiores.

-Eu-dixo- teño unha flor que rego todos os días. Teño tres volcáns que limpo de sarrizo todas as semáns, pois limpo tamén o que está apagado. Nunca se sabe o que pode ocurrir. E bó pra os meus volcáns e pra a miña flor que eu seña o seu dono. Pero ti non es útil pra as estrelas..

O home de negocios abríu a boca, pero non atopóu palabras pra responder, e o principiño foise de alí.

"Decididamente- iba decindo pra sí durante o viaxe- as persoas maiores son extraordinarias"